Η Αλεξάνδρεια, η «Στερνή Ματιά» και η Τέχνη
Ο Βασίλης Βλάχος δεν είναι άνθρωπος του σαματά ή τουλάχιστον δεν το δείχνει!
Φαίνεται να είναι η ήρεμη δύναμη αλλά οι αποφάσεις που έχει πάρει στον καλλιτεχνικό χώρο τον οποίο υπηρετεί πάνω από 40 χρόνια με πάθος, κάθε άλλο παρά ασφαλείς και εύκολες ήταν!
Αποφάσισε πριν 8 χρόνια να δώσει ό,τι είχε και δεν είχε για να δημιουργήσει την «Αλεξάνδρεια» του!
Να «στεγάσει» τα καλλιτεχνικά του όνειρα στο νεοκλασικό σπίτι της οδού Σπάρτης 14, στην πλατεία Αμερικής, εκεί που γι’ αρκετά χρόνια έζησε ο Μ.Καραγάτσης. Μέσα στην καρδιά της Αθήνας, όπου το μεταναστευτικό χτυπάει «κόκκινο»…
Σε αυτή την υποβαθμισμένη περιοχή ο Βασίλης Βλάχος κατάφερε να δημιουργήσει μια πολιτιστική «κυψέλη»,έναν Πολυχώρο Τέχνης στον οποίο «υποκλίθηκαν» σπουδαία ονόματα της πολιτιστικής μας ζωής.
Ο ίδιος, συνεχίζει να παίζει, να «ρουφάει» τη δύναμη από το χειροκρότημα του κοινού, να βραβεύεται για τις ερμηνείες του, να τραγουδάει ( η άλλη μεγάλη του αγάπη από παιδί), να κάνει όνειρα για την «Αλεξάνδρεια του» …
Τι κι αν όπως μας αποκάλυψε υπήρξαν στιγμές που «Ήθελα πριν τινάξω τα μυαλά μου να μπω κάπου, οπουδήποτε, και να κάνω σαματά» όπως λέει και ο Αντώνης ο ήρωας του Νίκου Δημητρόπουλου από το έργο του «Σκέτη Κοροϊδία» που μετά από τις sold out παραστάσεις του θα το επαναλάβει από τον Οκτώβριο στην «Αλεξάνδρεια» του.
Προτιμάει να κάνει δημιουργικό «σαματά», ακόμα και στην εποχή του κορωνοϊού ! Έτσι λειτουργεί τον υπέροχο Κήπο του Πολυχώρου Τέχνης «Αλεξάνδρεια»(με όλα τα απαραίτητα μέτρα προστασίας), με ένα θεατρικό-μουσικό πρόγραμμα, φτιαγμένο για ξεχωριστές καλοκαιρινές βραδιές.
Ανεβάζει ξανά τον πετυχημένο και πάντα επίκαιρο «Επικήδειο» του Ιάκωβου Καμπανέλλη και επιμένει στην ποιότητα με το νέο του τραγούδι «Στερνή Ματιά» που ήδη έχει μεγάλη απήχηση στο Υou Τube.
Για όλα αυτά, για τις στιγμές της …τρέλας αλλά και της δημιουργίας,το πάθος του και τα…μαχαιρώματα, την κατάθλιψη και τη ζωή που δεν σταματάει και κάθε φορά η «Στερνή Ματιά» γίνεται νέα αρχή, μας μίλησε ο πολυπράγμων καλλιτέχνης. Γιατί ο Βασίλης Βλάχος πάνω απ’ όλα «κουβαλάει» από την καταγωγή του, τη γνήσια δημιουργική φινετσάτη «σπίθα» των Αλεξανδρινών ονειροπλασμένων δημιουργών!
–Aνεβάζετε από αύριο και για 6 παραστάσεις στον υπέροχο Κήπο του θεάτρου Αλεξάνδρεια, τον κωμικό μονόλογο «Ο Επικήδειος» του Ιάκωβου Καμπανέλλη. Τι κάνει αυτό το έργο επίκαιρο;
Το αγαπώ πολύ αυτό το έργο. Έχει μια αμεσότητα, μια αφοπλιστική ειλικρίνεια, καθαρότητα, βιτριολικό χιούμορ που σε αυτές τις δύσκολες εποχές το χρειαζόμαστε.
Ο Βασίλης Κατσικονούρης που το σκηνοθετεί κάλυψε όλες τις πτυχές αυτού του ήρωα που εγώ τον ανακαλύπτω από την αρχή, παρόλο που έχω ξαναπαίξει αυτό τον ρόλο. Τι πιο επίκαιρο από την ματαιοδοξία και την υποκρισία που με έναν ξεχωριστό τρόπο πραγματεύεται αυτό το έργο;
Σήμερα αυτά τα ζούμε όλοι μας και δυστυχώς κάποιοι αντί να προσπαθήσουν να βελτιωθούν, γίνονται ακόμα πιο αξιοθρήνητοι.Φυσικά μιλώ και για τον δικό μου χώρο, όπου η περιβόητη «φούσκα- σόουμπιζ» προσπαθεί να βρει τρόπους να «επιπλεύσει» ακόμα και στην εποχή του κορωνοϊού… Ευτυχώς υπάρχουν και οι εξαιρέσεις γι’ αυτό το Θέατρο, η Τέχνη γενικότερα δεν «πεθαίνουν». Δημιουργούν γόνιμο έδαφος για καλλιέργεια…
-Θέατρο στην εποχή του κορωνοϊού. Σας φοβίζει η νέα πραγματικότητα;
Με προβληματίζει αλλά δεν με φοβίζει. Το θέατρο έχει αντέξει χιλιάδες αντιξοότητες. Δεν θα λυγίσει τώρα. Ο πραγματικός καλλιτέχνης κάνει ακόμα και τον φόβο, δημιουργική έξαψη…
-Πριν 8 χρόνια τολμήσατε και «μεταμορφώσατε» σε θέατρο , το παλιό νεοκλασικό της οδού Σπάρτης 14, στην πλατεία Αμερικής, εκεί όπου για αρκετά χρόνια δημιούργησε κάποια από τα λογοτεχνικά αριστουργήματα του ο Μ. Καραγάτσης. Τι σας οδήγησε σε αυτή την απόφαση και μάλιστα σε μια τόσο υποβαθμισμένη περιοχή, με οξυμένα τα προβλήματα των μεταναστών;
Το μεταναστευτικό πρόβλημα υπήρχε και θα υπάρχει. Όλοι είναι πλάσματα του Θεού. Αν δεν δημιουργηθούν πολιτιστικές «κυψέλες» σε αυτές τις περιοχές, πώς θα αναβαθμιστούν αν ο καθένας αποφεύγει να παλέψει για κάτι καλύτερο; Δεν το σκέφτηκα καθόλου αυτό περί μεταναστών.
Εγώ οδηγήθηκα σε αυτή την απόφαση από την ανάγκη μου να εκφραστώ, να συνομιλήσω με τον συνάνθρωπό μου, να μοιραστώ μαζί του αγωνίες, αναπάντητα ερωτήματα ζωής. Επίσης ήταν και είναι η επιθυμία μου, χωρίς να είναι αυτοσκοπός, να προσθέσω κι εγώ ένα λιθαράκι στη καλλιτεχνική κληρονομιά του τόπου μου.
–Νομικός, υψηλόβαθμο στέλεχος του υπουργείου Εξωτερικών και πλέον συνταξιούχος, ηθοποιός, τραγουδιστής, θεατρικός επιχειρηματίας. Πώς θα χαρακτηρίζατε τον εαυτό σας;
Δεν μου άρεσαν ποτέ οι «ετικέτες». Είμαι αυτό ή κάτι άλλο. Είμαι αυτό που θέλει η ψυχή μου. Ένας ΑΝΘΡΩΠΟΣ που διψάει για επικοινωνία, συντροφικότητα, έκθεση στο κοινό, που συνάμα το σέβεται αυτό το κοινό καθώς και όλους τους συνεργάτες του.
-Έχετε συνεργαστεί στο θέατρο με σπουδαία ονόματα: Δημήτρης Ποταμίτης, Μαριέττα Ριάλδη, Τζένη Ρουσσέα, Κατερίνα Βασιλάκου, Έρση Βασιλικιώτη, Μαρία Ξενουδάκη, Βασίλης Βαφέας, Χριστόφορος Χριστοφής, Μαρία Πανούτσου, Κώστας Πρέκας, Κώστας Αρζόγλου κ.α. Τι μάθατε από αυτά τα σπουδαία πρόσωπα;
Από όλους αυτούς πήρα εφόδια και πολύτιμες συμβουλές που τις κρατώ σαν φυλακτό για να συνεχίσω την πορεία μου. Όμως από όλους έμαθα πως ο πραγματικός καλλιτέχνης δεν είναι «πυροτέχνημα» κι ότι θέλει σκληρή δουλειά. Πιστεύω ότι θα συναντήσω και στο μέλλον αξιολογότατους νέους καλλιτέχνες, από τους οποίους σίγουρα θα γίνω καλλιτεχνικά σοφότερος.
-Τι σας πήρε και τι σας έδωσε το θέατρο;
Το θέατρο μόνο μου έδωσε. Δεν μου πήρε. Μου προσέφερε μοναδικές στιγμές μαγείας, ανεπανάληπτες στιγμές μέθεξης με το κοινό και το δέλεαρ για αναζήτηση γνώσης και καλυτέρευσης μου ως ανθρώπου.
-Τι είναι αυτό που σας δίνει δύναμη να συνεχίσετε;
Το ένθεο πάθος μου για το θέατρο και την τέχνη γενικότερα.
–Από τον Πολυχώρο Τέχνης «Αλεξάνδρεια» έχουν περάσει σπουδαία ονόματα με sold out βραδιές όπως οι: Μίμης Πλέσσας, Γιάννης Σπανός, Γιώργος Χατζηνάσιος, Γιώργος Κατσαρός, Νότης Μαυρουδής, Στέφανος Κορκολής, Γιοβάννα, Nένα Βενετσάνου, Μαρίζα Κωχ, Γιώτα Νέγκα κ.α. Ποια είναι επόμενα σχέδια σας για τον χώρο σας;
Να μπορέσει να σταθεί όρθια η «Αλεξάνδρειά μου», σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς. Με την ίδια ποιότητα, χωρίς καμιά «έκπτωση». Το παλεύω γιατί το χρωστάω στο κοινό που την έχει αγκαλιάσει από την πρώτη στιγμή και συνεχίζει με την ίδια αγάπη.
-Μετά το cd σας «Κυριακάτικες Μπαλάντες» και το «Ξεκλειδώνω την καρδιά μου», ηχογραφήσατε και ανεβάσατε διαδικτυακά πριν μερικές μέρες, ένα τραγούδι γεμάτο λυρισμό, με τίτλο: «Στερνή ματιά» σε στίχους Ιωάννας Καρυστιάνη- Εύης Δημητροπούλου και μουσική Νότη Μαυρουδή. Πιστεύετε ότι η ποιότητα έχει θέση στις μέρες μας και εκτιμάται;
Η ποιότητα εκτιμάται πια ολοένα και λιγότερο, λόγω της παγκόσμιας ένδειας σε καλό γούστο, ευαισθησία και έλλειψης σεβασμού στους δημιουργούς.
Τα πάντα «θυσιάζονται» στον βωμό του εντυπωσιασμού και του εύκολου κέρδους. Όμως πάντα θα υπάρχουμε κάποιοι που φυλάμε «Θερμοπύλες» και το κοινό ξέρει να επιβραβεύει τους αγωνιστές.
-«Δανείζομαι» ένα στίχο του τραγουδιού: « Έζησες την αγάπη μια στιγμή…» Ποια ήταν αυτή η δική σας μοναδική στιγμή και γιατί σας σημάδεψε;
Τη στιγμή εκείνη που το κοινό με χειροκροτούσε και εγώ την προηγούμενη μέρα είχα κηδέψει την λατρεμένη μου μητέρα. Ήταν πέρυσι που έπαιζα στην κωμωδία «Γουρούνι στο σακί». Το χειροκρότημα του κοινού ήταν αληθινό βάλσαμο στην ψυχή μου. Ένιωθα ότι κάπου εκεί ήταν και εκείνη…
-Όλα αυτά τα χρόνια, σαράντα δύο στο θέατρο και δέκα πέντε στο τραγούδι, είστε αθόρυβος και «επενδύσατε» στην ποιότητα. Το έχετε πληρώσει;
Κοίταζα μόνο την δουλειά μου και να είναι ευχαριστημένοι οι θεατές. Όχι τις δικές μου δημόσιες σχέσεις ή πώς θα «χωθώ» στα όποια «κυκλώματα» προβολής. Αυτό το έχω πληρώσει με την έννοια ότι είναι δύσκολη η πρόσβαση στην τηλεόραση. Αλλά ευτυχώς υπάρχουν και κάποια πρόσωπα που καλούν κι εμάς τους «αφανείς ποιοτικούς «αγωνιστές» και τους ευχαριστώ.
-Σε αυτούς που έχουν πει ή θα πουν ότι κινείστε εκ του ασφαλούς γιατί δεν ζήσατε ούτε ζείτε από το θέατρο, λόγω του ότι είχατε κι άλλη δουλειά, τι απαντάτε;
Τους απαντώ ότι κανείς δεν μου χαρίστηκε και ό,τι έκανα , το κατάφερα μόνος μου από τη δουλειά μου. Επίσης, όταν χρειάστηκε να φτιάξω την Αλεξάνδρεια, πήρα μεγάλο ρίσκο και πούλησα ό,τι είχα και δεν είχα!
Δεν έκανα τέχνη εκ του ασφαλούς, όπως κάποιοι θέλουν να πιστεύουν. Δυστυχώς η ζήλια δεν κρύβεται…
-Έχετε δεχτεί πισώπλατα «μαχαιρώματα» και πως αντιδράτε σε αυτά;
Πισώπλατα «μαχαιρώματα» έχω δεχτεί αλλά αυτό είναι κάτι πολύ συνηθισμένο στο χώρο μας. Δεν ασχολούμαι. Η δουλειά μου είναι η απάντηση μου. Μπορείς να «αγγίξεις» έναν άνθρωπο που σε πλήγωσε με ένα τριαντάφυλλο! Αυτή η χειρονομία θα τον πονέσει πιο πολύ. Για μένα το «τριαντάφυλλο» είναι η αγάπη του κόσμου.
-Με ποια ατάκα αγαπημένου σας ήρωα θα θέλατε να κλείσουμε αυτή την συνέντευξη για να δώσουμε το στίγμα των καιρών;
«Ήθελα πριν τινάξω τα μυαλά μου να μπω κάπου ,οπουδήποτε, και να κάνω σαματά. Μια ζωή με εκμεταλλεύονταν κι εγώ έκανα το κορόιδο. Έβλεπα τη ζωή μου να μαραζώνει κι εγώ χαμογελούσα» Είναι απόσπασμα από το θεατρικό έργο «Σκέτη κοροϊδία» του Νίκου Δημητρόπουλου, με ήρωα τον Αντώνη, που θα επαναλάβω, Θεού θέλοντος και κορωνοιού επιτρέποντος, τον προσεχή Οκτώβριο στο θέατρό μου. Υπήρξαν και σε μένα τέτοιες στιγμές απόγνωσης ακόμα και κατάθλιψης, δεν κρύβομαι να το πω, αλλά τίποτα δεν μένει ίδιο. Μάτωνα, έγλειφα τις πληγές μου και συνέχιζα. Συνεχίζω…»
