Ο δικός μου επικήδειος στον «αιώνιο έφηβο» του θεάτρου
Του άρεσαν οι εκπλήξεις. Όμως αυτή την φορά ο «αιώνιος έφηβος» της θεατρικής οικογένειας ο Κώστας Βουτσάς μας έκανε την πιο δυσάρεστη έκπληξη. Μ’ ένα«Φσστ μπόινγκ»έδωσε…Ραντεβού στον αέρα με όλα τα μεγάλα αστέρια που είναι πλέον στον Παράδεισο.
Οι επικήδειοι ήταν πάντα ο τρόμος μου στα 28 χρόνια της δημοσιογραφικής μου ζωής. Ίσως γιατί η ζωή αυτή ήταν άρρηκτα συνδεδεμένη με μεγάλους Δασκάλους της Τέχνης και του Πολιτισμού. Άλλωστε γι’ αυτό κάθε φορά έδινα «μάχη» στη δουλειά μου να μην γράψω εγώ ένα κλασικό βιογραφικό-αποχαιρετιστήριο ρεπορτάζ παρά μόνο ένα δικό μου γράμμα-ψυχής με διεύθυνση αποστολής τον Παράδεισο,στο αγαπημένο πρόσωπο που «έφυγε». Αυτοί οι σπουδαίοι Άνθρωποι ήταν (και είναι) για μένα Δάσκαλοι ζωής, ήθους, αξιών, ονείρου, χαράς, ελπίδας, δημιουργίας και πάνω απ’ όλα ΑΓΑΠΗΣ. Γιατί ΑΓΑΠΗ έδωσαν μέσα από την ψυχή τους σε όλους εμάς.Έτσι έκανε κι ο Κώστας Βουτσάς.«Η χαρά της ζωής» όπως τον αποκαλούσαν οι συνάδελφοι του. Πάντα μαχητής με χαμόγελο. Ακόμα κι αυτές τις μέρες που κλήθηκε να… ξεγελάσει τον Χάρο με τα καλαμπούρια του αλλά δυστυχώς ήταν η μόνη φορά που δεν κατάφερε να νικήσει… Εγώ δεν θα σταθώ στη μεγάλη του καριέρα,στη «σφραγίδα» του στα πολιτιστικά μας πράγματα και στο δυσαναπλήρωτο κενό που αφήνει κυρίως στις καρδιές μας αλλά στον υπέροχο χαρακτήρα του: Σπουδαίος Άνθρωπος. Αρκούσε μια φράση του απλή, αυθόρμητη «έχω και κότερο πάμε μια βόλτα;» ή το “Φσστ μπόινγ!” -τίποτα δεν είναι τυχαίο- για να «γράψει» μέσα σου μια ολόκληρη ζωή!
Τι να πρωτοθυμηθώ από αυτόν τον τεράστιο Ηθο-ποιό και σπάνιο Άνθρωπο;Του άρεσε να ανανεώνεται και να αφουγκράζεται τη νέα γενιά.Να συμβαδίζει με το καινούργιο στη Τέχνη και στη ζωή του.«Η ηλικία είναι μόνο για τα δημόσια έγγραφα» μου έλεγε και το εννοούσε καθώς το έκανε και στάση ζωής. Ήταν πάντα αντισυμβατικός, λάτρης της ζωής. Ίσως γιατί η ζωή είναι γυναίκα κι εκείνος τις λάτρεψε τις γυναίκες και δεν το έκρυψε ποτέ. Άλλωστε ήταν πάντα αυθόρμητος,ειλικρινής, ΑΛΗΘΙΝΟΣ, όπως και ο έρωτας!
«Με λατρεύουν οι γυναίκες γιατί είμαι πολύ γενναιόδωρος,δεν είμαι καρμίρης. Ας πούμε σε ανύποπτο χρόνο της κάνω δώρα, της στέλνω λουλούδια, της κάνω κάτι που δεν το περιμένει κι έτσι έρχεσαι πιο κοντά, δένεσαι πιο πολύ»μου είχε πει σε συνέντευξη του.
Τον γνώρισα τα πρώτα χρόνια μου στην «ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ»,ένα μικρό δημοσιογραφάκι ήμουν εγώ τότε κι εκείνος ένας από τους πρώτους σπουδαίους ηθοποιούς που με εμπιστεύθηκαν να τους κάνω συνέντευξη. Από τότε μου έδωσε κι άλλες συνεντεύξεις, μιλούσαμε κατά καιρούς στο θέατρο και φυσικά και για το λατρεμένο μου «ΛΟΙΠΟΝ» Από αυτό, το «ΛΟΙΠΟΝ» της καρδιάς μου, θα μοιραστώ από συνέντευξη μου κάποιες απαντήσεις του, έτσι γιατί αυτό το «γράμμα-αγάπης» μου για εκείνον -εδώ στο νέο μου αγαπημένο μέσο έκφρασης στην FOCUS MEDIA GROUP και στο tvf.gr– θέλω να έχει το δικό του χιούμορ κι όχι λύπη που δεν θα του άρεσε καθόλου.
Πολύ πριν ερωτευθεί και παντρευτεί την όμορφη και νεότατη τέταρτη σύζυγό του Αλίκη Κατσαβού και αποκτήσουν τον Φοίβο τους ,όπου έλαμπε από ευτυχία, τον είχα ρωτήσει σε εκείνη την συνέντευξη μου για την αδυναμία του στο ωραίο φύλο : «Δεν δέχομαι τη λέξη αδυναμία. Δεν είναι αδυναμία, είναι η φύση μου να «κυνηγάω» τις γυναίκες. Αδυναμία είναι να καπνίζεις, να είσαι αλκοολικός, να παίρνεις ναρκωτικά. Όχι να είσαι αρσενικό» μου απάντησε, πάντα γελώντας.
Όσο για το αν ο έρωτας και το χιούμορ τον βοήθησαν ώστε να λέει στον χρόνο «έλα αύριο», είχε την άποψη ότι: «Δεν παίρνω τίποτα βαθιά γιατί όλα περνάνε. Εγώ έχω αυτή την φιλοσοφία ότι όλα περνάνε κι αν δεν τα βάλεις μέσα σου δεν σου αφήνουν και πληγές»
Ακόμα και σε μια κλασική ερώτηση για το πώς νιώθει όταν βλέπει τις παλιές του ταινίες που ήταν νέος κι αν στεναχωριέται που μεγάλωσε, μου έδωσε απάντηση με χιούμορ: «Καθόλου δεν στεναχωριέμαι. Τις χαίρομαι. Βλέποντας τον εαυτό μου σε νεαρή ηλικία λέω «Αυτός είναι καλός ηθοποιός θα πετύχει»
Τον αποκαλούσαν συνεχώς «μύθο», «θρύλο» αλλά εκείνος είχε την δική του άποψη και γι’ αυτό: «Οι μύθοι και οι θρύλοι είναι για τα ράφια και τα μουσεία. Εγώ θέλω να είμαι μαθητής των νέων σκηνοθετών, των νέων συγγραφέων. Να βλέπω πως παίζουν σήμερα, πως σκέπτονται, πως γράφουν οι συγγραφείς. Θέλω να είμαι μέσα στην εποχή για να συνεχίσω να υπάρχω»
Και συνέχισε… Έκλεισε 70 χρόνια πάνω στο σανίδι. Δεν το εγκατέλειψε μέχρι την ύστατη στιγμή! Τελευταίες του αποθεώσεις ήταν στις παραστάσεις «Σμύρνη μου αγαπημένη» και «Σταχτοπούτα» όπου στην κυριολεξία γινόταν ένα με τα παιδιά που τον λάτρευαν. Άλλωστε όπως μου είχε πει, όχι μόνο δεν είχε κουραστεί τόσα χρόνια στο σανίδι αλλά: «Είναι ευτυχία να είσαι κάθε βράδυ στο θέατρο. Κοιτάω πότε θα έρθει η ώρα να πάω στο θέατρο. Το θέατρο είναι η ψυχή μου. Δεν μπορώ να κάνω χωρίς το θέατρο»
Αυτός ήταν (είναι για μένα) ο κύριος Κώστας,έτσι τον αποκαλούσα και με «μάλωνε» γλυκά για το κύριος : «Κώστα να με λες, συνομήλικοι δεν είμαστε;» μου έλεγε και γελούσε… Αυτός ο σπουδαίος Άνθρωπος και τεράστιος Ηθο-ποιός.
Καλό ταξίδι στο Φως, Κύριε Βουτσά κι ας με κάνετε πρώτη φορά να κλαίω… Φύγατε γεμάτος αγάπη. Από όλους μας. Αύριο θα κλείνατε τα 4 χρόνια γάμου σας με την Αλίκη… Θα χαμογελούσατε από ευτυχία μαζί … Θα παίζατε με τον Φοίβο σας. Θα ήσασταν παρέα με όλη την οικογένεια σας …. τις αγαπημένες σας κόρες… Την φίλη μου Σάντρα που τόσο την σκέφτομαι…
Το βλέπω όμως… Το γλέντι θα γίνει εκεί πάνω στον Παράδεισο. Θα στήσουν πάρτι με τα αστεία σας. Συγχωρέστε με αλλά εγώ έτσι θέλω να θυμάμαι τον Κώστα Βουτσά. Να μην αφήνει κανέναν ήσυχο με τα καλαμπούρια του και το γέλιο του. Σίφουνας αγάπης και χαράς.
